Stadsdansen, straatrodeo en choreograferen. Geleerd te verweren, ontwijk ik verre kijkers met doelgerichte pitch. De rolstoelroeper, de ‘Clipboard-verkooppraatjes-sporters’, kon de bocht niet krom genoeg nemen. Origami met ledematen gaat niet. Ik wil niks, nee ik wil niet dat jij iets van mij wilt, mijn aandacht.
Ik lach ongemakkelijk in de ogen van schijnbaar ongelogen waarheid. Vandaag ontspring ik de dans niet. Voor gek versleten deze dwangzanger in Gods woord, hoor ik hem dit keer echt… nee dit keer ga ik luisteren. Zijn teksten las ik nooit, nu ook niks wijzer. Ik praat al over jaren geleden, is blijven kleven ‘Gnostiek’.
De rubriek waarin wij boze ongelovigen, spotters en praatjeshaters hem versleten als pater, frater, stadprediker, Heerverheerlijker, maar Scheeuwjezus vind ik toch het mooist. Vandaag zocht ik ‘Gnosis’ op, want met ‘die’ kennis ontving ik een zegening.
Gnosis: “Het verwerven van het inzicht in de oorsprong, huidige situatie en de bestemming van de mens”. Mooi, heel mooi! Mooier is nog, dat ik toch terugkijk, nu nadenk, voel en verbind met deze roepgoeroe, de ziel waarin heel Eindhoven zich bewoog, waar generaties een pleister op hun zelfinflatie kregen, van de man die zijn D aan God gaf.
Arnol, jij gaf ons elkaar en onszelf, sterven en daarin eeuwig zijn.
