Poëzie

Je spreekt, sprak, gesproken

Op de poef plof je, zit je neer

Van roerloos nog ochtend dromen, deden kleine bewegingen introductie. De ander zachtjes strelen, het nog ontbreken van ochtend stralen, warmte en liefde halen bij de mijn liefkozend ander.

In dementie filosofie ben je allemaal familieOp zijn minst een neefMeestal een kennisVaak een vriendSoms echtgenootVoelt als tot de dood ons scheidtot de laatste dag in strijdmijn gezicht identiteit geven

Helden en heldinnen, iconen om te beginnenKomen zij in vormen en matenZou ik aan mijn duistere kant toegevenAls ik mijn heldin zou verlaten.

Eenmaal eenzaam went,totdat je twee samen bent.Alleen was ik één, enkel maar,alles verandert nu ik twee samen ervaar.