Lachkapje

Gepubliceerd op 4 oktober 2020 om 10:23

Het afscheid snijdt.

 

Geen rouwgedicht

bij gezichten die ik verlaat.

 

Mijn glimlach ligt opgebaard,

mooi gemaakt,

 

levend maar dood verklaard.

 

Het doek dekt

wat gister opgewerkt

alles kon zeggen,

 

zonder woorden.

 

Die zorgen weg kon nemen

door alleen even intrede te doen.

 

Die bergen kon verplaatsen

in haast onwaarschijnlijk uitzichtloze

 

boze tijden.

 

Ik verblijd met pijn

de tegenstrijdigheid

van samen zijn

 

nog 1 laatste keer.

 

Mijn lach.

Kijk met tranen,

lief uit mijn ogen.

 

Omarmen mocht al niet,

de kus is verboden,

mijn hand op jouw schouder is geschiedenis.

 

Nu start het begin van je lach missen.

 

Mijn lach wordt gewist,

nu het doek valt.

 

Het mondkapje gaat pas

af als er niemand meer is

 

die mij herinnert.