Soms droom ik dat ik de beheerder ben van een buurtpreventie WhatsApp-groep. Dit plaats ik op Facebook onder mijn beroep en krijg ik advertenties te zien over zelfverdedigingsfluitjes. Ik droom ervan dat ik een topfan ben op de pagina van de wijkagent, petities start voor het aanleggen van verkeersdrempels in de straat, en pleit voor gezamenlijk schone vensterbanken. Ik draag een bij elkaar passend ANWB-setje, een montuurloos lichtgewicht flexibel brilletje met ovale glazen en sandalen onder witte sokken. Dat iedereen weet dat 'dit' mijn parkeerplek is en vriendelijk mijn buurvrouw uitnodigt als ze dit vergeet. Dat ik haar met oprechte interesse vraag of ze last heeft van haar verzakte baarmoeder en hierdoor minder ver kan lopen. Ik wens haar het allerbeste.
Soms droom ik dat ik de enige beheerder ben van een sleutel die het notificatiebord achter plexiglas opent in de gezamenlijke ruimte. Ik laat al mijn vrienden weten, in keurig cursief getypte rode woorden, dat er geen dingen in de hal mogen staan vanwege brandgevaar, honden aan de lijn moeten, roken doe je buiten het liefst niet voor de deur, dat er niet met ballen gespeeld mag worden tussen auto's, en of iedereen graag naar de nieuwjaarsborrel komt, want er is een verrassing. Ik droom ervan dat ik de verrassing ben. Ik wens iedereen het beste toe in een speech waarin ik Tineke naar voren roep en deel met iedereen dat we rekening moeten houden met haar verzakte baarmoeder. Namens iedereen overhandig ik haar een ergonomisch zitkussen, bijgeleverd met twee kortingsbonnen voor incontinentiemateriaal.
Soms droom ik dat ik droom dat ik Tineke ben. In een levendige buurpreventie WhatsApp-groep zit. Gisteren stonden er tweeënveertig, vandaag achtentwintig openstaande nog te lezen berichten. Tweeënzestig door de beheerder zelf. Het stonk weer naar rook, we vermoeden dat iemand rookt. Twee honden liepen los. We moeten in hemelsnaam de voetbal uitvinden, want nummer achttien moeten we in de gaten houden, zijn rolluiken zijn dicht. De wijkagent adviseert zelfverdedigingsfluitjes, Piet gaat morgen op vakantie. De rest zijn nieuwjaarsborrelfoto's, voornamelijk veel vingertopjes, onscherpe oliebollen en veel onbedoeld perfect getimede scheve gezichten. Tot slot vier video's van drie, twaalf en twee seconden. Één video van twintig minuten waarin Tineke even in het zonnetje werd gezet.
Soms droom ik dat ik applaus krijg. Thuis op de bank zit, voldaan in mijn satijnen blauw-wit gestreepte peignoir met bijpassende volwassen romper. Trots zet ik een zelfgebrande dvd op met keurig cursief geschreven rode woorden "Applaus voor mij". Waarom zou ik het niet waard zijn? Met precies twee handjes afgemeten Oriëntal noten en een kopje rooibosthee met vier klontjes suiker, oriënteer ik mij op een nieuwe auto. Ik twijfel nog tussen een Dacia Sandero Cabrio en een Daihatsu Copen GT Roadster. Bij de filteropties vink ik aan dat ik lichtmetalen velgen wil en ik druk op 'overige kleuren', want magenta is mijn lievelingskleur.
Soms droom ik dat ik Stein heet, met een kort ei. Dat ik dan droom dat ik droom dat ik geen Stein ben maar de buurman die deze woorden schrijft, en dat ik uitgenodigd word bij mij op de koffie. Dat ik dankbaar ben voor de regels die ik nog even toelicht als hij ze vergeet. Ik wens dan zo intens dat ik hem kan helpen in alles waarin hij tekortschiet, maar dat neem ik hem niet kwalijk. Hij gaat ook niet naar de kerk, net als ik.
Ben ik wakker, dan heet ik Ruben en ik ben blij dat ik mij ben. Ik heb niets voor elkaar, maar toch ook niet niets voor elkaar.
Reactie plaatsen
Reacties